Monday, May 21, 2007

Paisajes que recuerdo


(Homenaxe a Galiza: o meu Norte, o meu orixe)

Tu lluvia eterna… repicando
en el embarcadero de mi pecho…
tan silenciosamente
constante
e invisible.

Tu lluvia…

Que traza la tristeza mojada
con que yo miro al mundo;
que es la misma que habita
entre los ojos verdes de tus acantilados
y en la voz puntiaguda de los últimos trenes.

Recuerdo una mañana lenta del Otoño…
Las vacas masticando toda la trascendencia del paisaje;
(con su hierba exquisita)
la promesa del Sol ronroneando
con su disfraz de sombras…
Y mi alma lloviendo despedidas
en la perplejidad
de la ventana



..........................

6 comments:

almena said...

mmm preñado de saudade...

Besos!

Anonymous said...

Amiguiña, ollei cara o Norte e vin as Torres do Oeste, onde se xuntan o doce e o salgado, e atopei uns ollos na fiestra. Coido que eran os teus, os da túa ollada, dicindo que os dous somos desta terra.
Fermosura o teu poema.
¿Que che parece como soa no meu galego noxento?

PAIXASES QUE LEMBRO

A túa chuvia eterna… repicando
no embarcadoiro do meu peito…
tan silenciosamente
constante
e invisibel.

A túa chuvia…

Que traza a tristura mollada
con que eu miro ao mundo;
que é a mesma que habita
entre os ollos verdes dos teus acantilados
e na voz pontuda dos últimos trens.

Lembro unha mañá lenta do Outono…
As vacas mastigando toda a transcendencia da paisaxe;
(coa súa herba exquisita)
a promesa do Sol ronroneando
co seu disfrace de sombras…
E a miña alma chovendo despedidas
na perplexidade
da fiestra.

Bicos, e un saludín.

A TERRA DA QUE SON

A Terra onde nacin non ten dono e ela é o fin, o fin da terra.
Falan dun deus que posouse nela e descansou, facendo entre os seus dedos as miñas praias abandoadas, pero a terra na que vivo non ten deus.
No mar húndense os barcos dos que non temos terra e de él chegan as praias peixes e homes que non teñen mar.
A terra que me acouga é a da agua e hai terra no mar. Ninguén pode poñerlle nome a terra onde nacin, a terra dos miles de nomes. O vento vai zoupando etre as arbores e ninguen sabe o que di o seu rumor cando falan.
Nesta terra vai frio e calor. O tempo da terra onde nacin rega as almas verdes dos que non somos donos de nada. Hai tempo para todo dentro de min, tempo de esperanza, de esquecemento, de paixón, de ilusión, de morriña... pero non hai tempo para pensar que esta terra é miña nin de ninguen. Eu non vou dicir esta é a miña terra. Eu son o que lle pertence, ela é a miña dona, meu deus, meu mar, meu nome, meu ar e o meu tempo.
Eu nascin no noroeste e mais alá hai outros mundos.
Rafael, 19/05/2005

Amanda said...

ALMENA: Un beso para tí también... cierto que hay nostalgia en estos versos, pero es una extraña tristeza placentera.
Un saludín.

RAFAEL: Mil gracias por estos dos regalos que me has ecrito aquí. Ojalá yo supiera escribir en gallego tan bien como tú. Pero para eso están los amigos poetas, no? (esque mi poema suena mucho mejor en gallego).
Sobre esa "A terra da que son" sólo puedo decirte sospecho que he sentido cada palabra con la misma pasión con que nació de tí. Yo tambien le pertenezco, aunque haya vivido tanto tiempo lejos... (lo sé cuando regreso, ella me lo hace sentir)
Un saludín agradecido.

bajamar said...

Que preciosidad!!!

y "..Las vacas masticando toda la trascendencia del paisaje" ...

en todo su esplendor y alternancia de imágenes internas y externas, me encantó y me conmovió...

muy precioso, de mis favoritos

un saludo

Sangre said...

...Meu amigo Rafael, a nosa lingua pode ser de todo agas noxenta, e menos cando se escrebe dende un corazon galego...Amanda precioso homenaje, pero se ve que eres gallega de origen, sin querer en la traducción de Rafael, constato que suena mejor...supongo que tu corazón sintio en gallego aunque tu lo pusieras en castellano...Un beso fuerte y abrazos desde una playa de Galicia.
Carlos

Amanda said...

Bajamar, gracias por tu visita. Me alegra que te llegue mi poema.

Carlos, un saludo tendido hacia tu playa...Simpre bienvenido por aquí.